مسابقه پرتاب آزاد بسکتبال

سرانجام مسابقات پرتاب آزاد بسکتبال به پایان رسید و مدرسه چهره­‌ی نخستین قهرمان خود را دید. شاید هیچ کس حتی خود محسن هم تصور نمی­‌کرد که قهرمان این رقابت­‌ها باشد اما روح ورزش همیشه جایی­‌ست که هیچ کس فکرش را نمی­‌کند. موفقیت در یک مسابقه­‌ی ورزشی فقط وابسته به فیزیک بدنی ایده‌­آل و اعتماد به نفس و تکیـه بر داشته­‌های گـذشته نیست. پیروزی در رقـابت بیشتر وابسته به تمرکز و تلاش و دوری از خود بزرگ بینی­‌ست. بیشتر اوقـات کسی که خود را از پیش برنده­‌ی مسابقه می­‌داند، همان روزهای اول شکست را تجربه می­‌کند. بازیکن­‌های مغرور پیش از آن که از حریفی پرتلاش شکست بخورند، مغلوب خویش می­‌شوند.

     محسن در این دوره از مسابقات بازیکن سخت کوشی بود که گوی توفیق را از میدان رقابت­‌ها ربود. او با تمرکز خـوبی روزهای مسابقه را سپری ­کرد و روز به روز در پرتاب آزاد بهتر و بهتر ­شد. او در فینـال با هومان خسروی، محمدعلی فرخی­‌پور و محمد نیک­‌پور رقابت کرد و با شش پرتاب موفق از هفت پرتاب قهرمان شد.

در روز آخر مسابقات، شوق قهرمانی در چهره‌­اش دیده می­‌شد. اولین پرتابش که به ثمر نشست، چهره­‌ی او حالتی جدی و خشک به خود گرفت. گویی صدای هم‌همه­‌ی هم­شاگردی­‌هایش را نمی­‌شنید. در فاصله­‌ی بین هر پرتاب مکثی می­‌کرد و چند بار پشت سر هم توپ را به زمین می­‌کوبید و دوباره به سمت حلقه رهـا می­‌کرد. بازیکنان دیگر از ده پرتاب آزاد، تنها پنج پرتاب موفق داشتند و محسن در پرتاب هفتم خود تمام رقیبان را جا  گذاشت و قهرمان شد. بعد از قهرمانی همه برای عکس گرفتن با او آمدند و محسن دیگر در میان آن همه دانش­‌آموز دیده نمی‌­شد. شور و شوق و حال و هوای این مسابقات هنوز در مدرسه هست و دانش آموزان علاقه­‌مند به بسکتبال در تدارک بازی ستارگان هستند تا دوباره با فریادهایشان به زمین مسابقه­‌ی بسکتبال برگردند.